Collège Expérimental Zanneio, cours de Littérature grecque moderne, enseignant responsable Evanguelos Malmen
Durant l’ année scolaire, mes élèves de C3 et C4 ont travaillé sur beaucoup de poèmes, comme: «Νυχτερινό» (de nuit) Ν. Λαπαθιώτη, «Μοιρολόι φεγγαριού στην επαρχία» Ζ. Λαφόργκ (Complainte de la lune en province, Jules Laforgue), «Τελευταίο ταξίδι» (Voyage dernier) Κ. Καρυωτάκη, «Το φεγγάρι» (La lune) Α. Ευαγγέλου, «Ερωτικό γράμμα της σελήνης προς τους ποιητές της γης» (Lettre amoureuse de la lune aux poètes de la terre) Ε. Καίσαρ etc. En plus, ils ont lu la livre «Εδώ Σελήνη» (Ici lune) Ν. Τζώρτζογλου. S’ inspirant d’ eux et de la actualité (liaison de coronavirus avec la lune), ils ont créé des poèmes, des récits et des journaux.
Mon élève de C4, Triantafillou Kalliopi, s’ inspirant de la lune, a écrit un poème:
Αυγουστιάτικη Πανσέληνος
Αυγουστιάτικη Πανσέληνος,
το άπλετο φως που λάμπει στο σκοτάδι,
που καθοδηγεί τα βήματα
στα πιο σκοτεινά μονοπάτια,
που συντροφεύει την μοναξιά
και πλημμυρίζει την ψυχή
με την μαγεία της φύσης.
Αυγουστιάτικη Πανσέληνος,
το άπλετο φως που ξεχύνεται στον ουρανό,
που προσδοκά να κάνει την νύχτα μέρα,
τον παράφρονα λογικό,
τον σκληροτράχηλο ευαίσθητο,
τον εγωκεντρικό αλτρουιστή
και τον ενήλικα παιδί.
Αυγουστιάτικη Πανσέληνος,
το άπλετο φως που ξεγυμνώνει την ψυχή,
την τόσο μικρή και συγχρόνως τόσο μεγάλη,
για να μπορεί να μαγεύεται
από το απλό, φυσικό, λιτό
μεγαλειώδες και εκθαμβωτικό φως της.
Καλλιόπη Τριανταφύλλου
Mes élèves de C4, Prasidis Achilleas, Stathis George, Tsimplidaki Isidora et Filiou Freiderique, s’ inspirant de la lune, ont créé des poèmes:
Τα Κάλλη Της Σελήνης
Πάντα έλαμπες σαν διαμάντι μέσα μου
Ήσουν πάντα ένα θαύμα της φύσης
μια οπτασία
Καθώς το σκοτάδι σε καλύπτει, το φως σου με καλεί
Με τυφλώνεις, με πλανεύεις, με αγαπάς
με έχεις μπερδέψει
Δεν είμαι σαν και εσένα,
αλλά ακόμα μου χαμογελάς, καθώς εσύ δεν κάνεις διακρίσεις
Επειδή είσαι εσύ, πραγματική, μοναδική
Πρέπει να σε προστατέψω, μονάκριβή μου,
να σε κρατήσω κοντά μου σαν θησαυρό,
να σε έχω μόνο για εμένα κρυμμένη σαν αμαρτία
Όταν τα όνειρα μας σβήνουν, χρειάζεται να αποδράσω,
να ξεφύγω, να τρέξω όσο πιο μακριά γίνεται…
Πριν το σκοτάδι μας καταπιεί
Θα πολεμήσω με τους δαίμονες του μυαλού μου.
Εσύ κράτα γερά, μην απελπίζεσαι,
γιατί από την μάχη θα θριαμβεύσω
Το βάρος στους ώμους μου έχει γίνει αφόρητο
και η καρδιά μου υποτάσσεται στις σκιές.
Μόνο το φως σου μπορεί να με λύσει από τα δεσμά τους
Αν πιστέψεις σε εμάς θα είναι αρκετό,
επειδή θα ήμασταν καλύτεροι μαζί
Γιατί για εμένα, είσαι τα πάντα μου
Νυχτερινή Ψευδαίσθηση
Στο βάθος της νυκτός
λάμπεις σαν φλεγόμενος κόκκινος ήλιος.
Με ελκύεις κοντά σου σαν μεγάλη επιθυμία
Ο κρύος αέρας της ξενιτιάς με παγώνει,
αλλά όσο πιο κοντά ερχόμαστε όλο πιο οικεία νιώθω.
Η καρδιά μου ζεσταίνεται και μια σπίθα καίει μέσα μου
Λες και ήταν γραφτό,
τα σώματά μας να ενωθούν.
Να γίνουμε ένα
Καθώς το φως του ήλιου ξεπροβάλλει, τρέχω.
Τρέχω να σε προλάβω πριν χαθείς
Να σε πιάσω και να σε κρατήσω δική μου
Μα όταν νομίζω πως σε φτάνω
Ξάφνου χάνεσαι με την αυγή
Κι εγώ κάθομαι και απορώ
Πως όταν σε ποθώ εσύ χάνεσαι στον φωτεινό ουρανό
Και όταν αδιαφορώ εσύ κοντοστέκεσαι στο περβάζι και με κοιτάς
Σαν μια περιπλανώμενη που αναζητά τον πόνο στην νύχτα,
το σκότος στις ψυχές
Η Μαύρη Μεριά Του Φεγγαριού
Δεν σταματάω να σε κοιτάζω
Καθώς έρχεται το χάραμα ξάφνου χάνεσαι
και η μοναξιά με κυριεύει, με αγκαλιάζει
Καλύπτοντας τα μάτια μου τη βλέπω
Ω μαύρη μεριά του φεγγαριού!
Θέλω να γίνω ένα μαζί σου.
Όλο ατελείωτα μονοπάτια η αδειανή ζωή μου,
ένας προβλέψιμος εφιάλτης!
Μη με αφήσεις, γιατί θα χαθώ ξανά στην άβυσσο
Θα πονάω και θα υποφέρω
Αλλά θα συνεχίσω να σε κοιτάω και να σε αναζητώ
πίσω από την κλειστή πόρτα της πραγματικότητας
Γιατί είσαι η αλήθεια μου
Με κάνεις να δραπετεύω και να ταξιδεύω
Μόνο εσύ μπορείς να με ελευθερώσεις από εμένα
Σαν Τον Κόσμο Μου Όλο
Από τότε που το φεγγάρι και η γη είναι μαζί
Η ύπαρξή σου από μόνη της είναι λαμπερή
Αναρωτιέμαι εάν μπορώ να βρίσκομαι πλάι σου
Είσαι η γη μου κι εγώ μοναχά ένα φεγγάρι για εσένα
Ένα μικρό αστέρι που φωτίζει μόνο για εσένα
Είσαι η γη μου, και το μόνο που βλέπω είσαι εσύ!
Μόνο έτσι φαντάζεις στα θολά μου μάτια
Αστέρι στο οποίο λουλούδια ανθίζουν στον γαλάζιο ουρανό
Αγνή και αληθινή ομορφιά. έτσι είσαι εσύ
Ξάφνου διχάζομαι και αναρωτιέμαι εάν κοιτάζεις
που περιστρέφομαι γύρω σου, γύρω από αυτόν τον αόρατο τοίχο
που παραμένω παντοτινά πλάι σου παρόλα τα εμπόδια.
Μα δεν θα διστάσω,
θα είμαι εκεί να σε προστατεύσω.
Να γίνω το φως σου, τα πάντα για εσένα!!!
Αχιλλέας Πρασίδης, Γιώργος Στάθης, Ισιδώρα Τσιμπλιδάκη & Φρειδερίκη Φίλιου
Mes élèves de C4, Filosodis Stratos, Pressis Panajiotis et Fountas Jean racontent leur mission à la lune:
ΟΤΑΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΑΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ
Στράτος Φιλοσίδης
Γιάννης Φουντάς
Παναγιώτης Πρέσσης
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
Το μεγάλο βήμα
11 Μαρτίου 2054
Ήμασταν μια παρέα η οποία δημιουργήθηκε με τον καιρό της εκπαίδευσης για την αποστολή μας. Εγώ, ο Παναγιώτης και ο Γιάννης γνωριστήκαμε μετά από την επιλογή μας για να ταξιδέψουμε στο φεγγάρι. Δεν γνωριζόμασταν πολύ καλά, αλλά ξέραμε ότι θα βγάλουμε εις πέρας τον στόχο μας. Είχαμε φτάσει στον Ευρωπαϊκό σταθμό του διαστήματος κάνοντας τις τελευταίες ενέργειες για την αποστολή μας. Έπρεπε να ταξιδέψουμε στο φεγγάρι για να βρούμε καινούργιες πηγές ενέργειας αφού όλες είχαν εξαντληθεί. Είχε φτάσει η μεγάλη ώρα και έπρεπε να ελέγξουμε τα μηχανήματα στο διαστημόπλοιο για να μην συμβεί κάτι απρόοπτο κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Λίγα λεπτά είχαν μείνει ακόμα για την έναρξη του ταξιδιού και τα συναισθήματα μας ήταν ανάμεικτα. Νιώθαμε αγωνία για το τι θα συμβεί στο άγνωστο σύμπαν αλλά ήμασταν πολύ χαρούμενοι αφού είχαμε επιλεχτεί ανάμεσα σε τόσους αστροναύτες. Επίσης, νιώθαμε περηφάνια όταν θυμόμασταν τις δύσκολες δοκιμασίες στην εκπαίδευση μας για την αποστολή. Είχε έρθει η στιγμή της εκτόξευσης και ελπίζαμε να τα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας με επιτυχία και να γυρίσουμε πίσω στην γη. Μπήκαμε στο πιλοτήριο και δέσαμε τις ζώνες μας έτοιμοι για ένα μακρύ ταξίδι. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει και η αδρεναλίνη μας είχε φτάσει στα ύψη αφού δεν το είχαμε ακόμα πιστέψει ότι θα επιχειρήσουμε μία τόσο σημαντική αποστολή. Κλείσαμε τα μάτια μας και θυμηθήκαμε τις οικογένειες μας που μας αποχαιρέτησαν με συγκίνηση πριν την επιβίβαση μας στο διαστημόπλοιο. Με μία φωνή είπαμε αντίο γη και το ταξίδι ξεκίνησε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Κατεύθυνση προς το άγνωστο
13 Μαρτίου 2054
Ακόμα ταξιδεύαμε. Σχεδόν είχαμε φτάσει στη σελήνη. Μέσα από το διαστημόπλοιο βλέπαμε το σύμπαν και είχαμε πολλές εντυπώσεις. Αρχικά βλέπαμε γύρω μας ένα σκοτεινό αλλά φιλόξενο σύμπαν. Το μόνο που υπήρχε ήταν το σκοτάδι και οι πλανήτες γύρω μας. Επίσης, όταν κοιτάξαμε το θερμόμετρο συνειδητοποιήσαμε ότι η θερμοκρασία ήταν στους μείον εξήντα βαθμούς. Την απόλυτη σιωπή έσπαγε ο ήχος του ραντάρ. Τίποτα δεν ακουγόταν εκτός από τις τουρμπίνες του διαστημοπλοίου. Τα συναισθήματα μας δεν είχαν αλλάξει και πολύ. Μας κυρίευε ένας φόβος για το τι θα συναντούσαμε στην συνέχεια. Ξαφνικά το ραντάρ άρχισε να αναβοσβήνει συνέχεια και να βγάζει έναν ήχο συναγερμού. Εκείνη την στιγμή ρώτησα τον Παναγιώτη γεμάτος άγχος αν είναι η κατάλληλη ώρα να επιχειρήσουμε αυτό που μάθαμε. Ξέραμε τι σήμαινε αυτό. Το είχαμε συναντήσει άλλη μία φορά στην εκπαίδευση. Έπρεπε να καταφέρουμε να κατευθύνουμε το διαστημόπλοιο ανάμεσα από μεγάλους μετεωρίτες. Με δυσκολία αλλά με πολλούς ελιγμούς καταφέραμε να προσπεράσουμε τους μετεωρίτες χωρίς να πάθει καμία βλάβη το αεροσκάφος. Ήταν το πρώτο εμπόδιο το οποίο συναντήσαμε από την έναρξη του ταξιδιού και αναμέναμε τις υπόλοιπες δυσκολίες που θα συνέβαιναν στην συνέχεια της αποστολής.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
Η προσσελήνωση
14 Μαρτίου 2054
Επιτέλους φτάσαμε στην σελήνη. Με το που προσγειωθήκαμε σπεύσαμε να βγούμε έξω από το αεροσκάφος για να περιηγηθούμε. Αφού διασκεδάσαμε λίγο παίζοντας με την μηδενική βαρύτητα , θυμηθήκαμε ότι έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά. Αρχικά, στήσαμε τις σημαίες μας, μία ευρωπαϊκή και μία ελληνική, κάτι που κάνει κάθε αστροναύτης μετά την προσσελήνωση του. Αμέσως μετά, αρχίσαμε τις επιστημονικές εργασίες συλλέγοντας πετρώματα και σκόνη για να τα μελετήσουν οι επιστήμονες όταν επιστρέψουμε στην γη. Αργότερα παρατηρούσαμε το έδαφος, τον αέρα και το περιβάλλον με την χρήση ενός ρομπότ για περισσότερη ακρίβεια στις πληροφορίες για την έρευνα μας.
«Έστειλα τα αρχεία με τις πληροφορίες για μελέτη», είπε ο Παναγιώτης.
«Εντάξει, κι εγώ σχεδόν τελείωσα», απάντησα.
Αγναντεύαμε την γη από πολύ μακριά και συζητάγαμε για το πόσο όμορφη είναι. Επίσης με τόσες καταστροφές ελπίζαμε ο πλανήτης μας να καταφέρει να επιβιώσει. Αφού ενημερώσαμε τον σταθμό για το ταξίδι μας και για την έρευνα μας, αρχίσαμε και σκεφτόμασταν ότι στο μέλλον θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την δημιουργία διαστρικών ταξιδιών αλλά και με την δημιουργία σεληνιακής αποικίας, κάτι που θα άλλαζε τελείως τον κόσμο. Όμως, εκτός από το να συζητάμε για μελλοντικά σχέδια στη σελήνη, έπρεπε να συνεχίσουμε τις έρευνες μας για τις καινούργιες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Πρέπει να βιαστούμε διότι αν δεν ανακαλύψουμε κάτι σύντομα θα αναμένουμε τη συντέλεια της γης από έλλειψη ενέργειας. Για αυτό άλλωστε και έχουμε ταξιδέψει τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα: για να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας με επιτυχία. Μετά από δύο μέρες έρευνας και εργασίας, ανακαλύψαμε μία βιομάζα παρόμοια με τον γαιάνθρακα η οποία όμως, θα μπορούσε να μετατραπεί σε ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Αυτό το γεγονός είναι πολύ σημαντικό διότι αν βρεθεί αυτή η βιομάζα σε μεγάλη ποσότητα, θα καταφέρουμε να αποτρέψουμε την γη από το να χάσει όλη την ενέργεια της. Αφού ενημερώσαμε ξανά τον σταθμό για την ανακάλυψη μας μαζέψαμε μερική ύλη ώστε όταν γυρίσουμε να μελετηθεί από ειδικούς. Έτσι, αν αυτό το υλικό είναι σε αρκετή ποσότητα θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί κατάλληλά για μία ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Όμως, ήρθε η ώρα να ετοιμάσουμε τα πράγματα μας και τις μηχανές μας για να επιστρέψουμε πίσω στον πλανήτη μας. Ανυπομονούσαμε να δούμε πώς θα μας υποδεχτούνε όλοι οι κάτοικοι της γης. Θα ήταν όλοι περήφανοι αφού είχε ήδη μαθευτεί το νέο για την ανακάλυψη μας. Την στιγμή που σπεύδουμε να ενεργοποιήσουμε τις τουρμπίνες του αεροσκάφους παρατηρήσαμε ότι παρέμεναν κλειστές. Ευτυχώς όμως, γνωρίζαμε πώς να τις επιδιορθώσουμε διότι είχαμε παρακολουθήσει ένα σεμινάριο για τέτοιες περιπτώσεις όπως και η δική μας. Αμέσως, παίρνουμε τα εργαλεία μας και ξεκινάμε την επιδιόρθωση. Για καλή μας τύχη δεν χρειάστηκε πολύς κόπος και καταφέραμε να επισκευάσουμε το διαστημόπλοιο. Έτσι ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Επιστροφή στη γη
15 Μαρτίου 2054
Είχαμε επιτέλους εκτοξεύσει το αεροσκάφος από την σελήνη και ταξιδεύαμε προς την γη. Παρατηρούσα την γη από την άτρακτο του διαστημικού σκάφους. Η εικόνα ήταν μαγευτική.
«Τι ωραία που είναι η γη από εδώ ψηλά» είπε ο Γιάννης.
Όμως παρόλη την μαγεία της εικόνας, είδα και κάτι που δεν μου άρεσε. Παρατήρησα τις καταστροφές τις οποίες είχε υποστεί ο πλανήτης μας. Για παράδειγμα είδα τα αποτελέσματα από τις εκτεταμένες πυρκαγιές στον Αμαζόνιο. Επίσης παρατήρησα την μείωση της έκτασης της ανταρκτικής λόγω του λιωσίματος των πάγων όπως και της ανόδου της θερμοκρασίας. Επιπλέον, κάτι επίσης θλιβερό που είδαμε ήταν η άνοδος της στάθμης του νερού αλλά επίσης, παρατηρήσαμε ότι η οικολογική καταστροφή πλησιάζει. Έτσι συνειδητοποιήσαμε ως αστροναύτες την ευθύνη μας, να στείλουμε SOS στην ανθρωπότητα.
Τότε, κάτι απρόοπτο συνέβη. Βραχυκύκλωσε το σύστημα του διαστημοπλοίου και άνοιξε η πόρτα. Ο Γιάννης ο οποίος ήταν πιο κοντά στην πόρτα ήταν και ο πιο άτυχος. Τον ρούφηξε το διάστημα και τον τράβηξε έξω από το αεροσκάφος. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο Γιάννης φώναζε βοήθεια. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε η καταλληλότερη ιδέα. Του πετάξαμε ένα σκοινί για να πιαστεί και να τον τραβήξουμε πίσω. Πάλι καλά τα καταφέραμε. Στην συνέχεια του ταξιδιού συζητάγαμε για το πώς θα παρακινήσουμε κατάλληλα τους πολίτες της γης έτσι ώστε να βοηθήσουν για να αποφύγουμε επιπλέον καταστροφές. Σκεφτήκαμε αρχικά να ενημερώσουμε τους πολίτες μέσω της τηλεόρασης για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον όσον το δυνατό περισσοτέρων ατόμων μπορούμε.
Η ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ
Είχε έρθει η στιγμή να μας υποδεχτούνε οι γήινοι άνθρωποι και να μας συγχαρούν για την ανακάλυψή μας. Όλοι οι πολίτες ήταν πολύ χαρούμενοι και ιδιαίτερα οι συγγενείς μας, οι όποιοι ήταν πολύ συγκινημένοι. Κατεβήκαμε από το διαστημόπλοιο και πρώτο είδαμε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήταν έτοιμος να μας συγχαρεί για το κατόρθωμα μας και για το θάρρος μας. Εμείς όμως ήμασταν και χαρούμενοι αλλά και λυπημένοι ταυτόχρονα.
ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ
Αριστοτέλης Σταμάτης
Μάριος Υζελλάρη
Χρήστος Χλιαουτάκης
(élèves de C4)
Είμαι ο Anthony, αυτή την στιγμή βρίσκομαι, σε έναν άγνωστο πλανήτη. Είμαι εγκλωβισμένος μέσα στο διαστημόπλοιο μου λόγω έλλειψης οξυγόνου. Χωρίς καμία ελπίδα επιβίωσης, αφού λιγοστεύουν τα τρόφιμα μου, αποφάσισα να διηγηθώ την δική μου πλευρά από την δυσάρεστη περιπέτεια όλων των ανθρώπων που ζούσαν στη γη.
Όλα άρχισαν στις 14 Μαρτίου, το 2074. Ήταν μεσημέρι, όταν με κάλεσαν στο εργαστήριο για μια έρευνα, κάτι φυσιολογικό για μένα, αφού είμαι επιστήμονας. Σκοπός της έρευνας ήταν η μελέτη ενός νέου είδους ζωής, κάποια κύτταρα που έφεραν οι καλύτεροι μας αστροναύτες από τον γειτονικό μας γαλαξία. Ήταν κάτι που πραγματικά θα άλλαζε την ζωή όλων των ανθρώπων. Αυτά τα κύτταρα είχαν την ικανότητα να θεραπεύουν οποιαδήποτε πληγή, και να αλλάξουν τον μέσο όρο διάρκειας ζωής στα 587 χρόνια, μετά από την απαραίτητη επεξεργασία βέβαια. Η εξερεύνηση αυτής της καινούργιας ζωής ήταν ασταμάτητη μέχρι που κάτι τραγικό συνέβη.
28 Ιουνίου 2074, έγινε ένα μεγάλο λάθος στο εργαστήριο. Ο οργανισμός κατάφερε να εξαπλωθεί στην πόλη μας. Δεν είχαμε δοκιμάσει αυτά τα κύτταρα σε ανθρώπινο σώμα, αν και η δοκιμή τους σε πειραματόζωα δεν είχε και τόσο ευχάριστα αποτελέσματα. Χωρίς να θέλουμε την παγκόσμια εξάπλωση, κλείσαμε τα σύνορα της πόλης μας, μέχρι να βρεθεί μια λύση. Τα πράγματα όμως όλο και χειροτέρευαν. Χωρίς να γνωρίζουμε το πώς, ο οργανισμός είχε μεταφερθεί και σε άλλα μέρη της γης, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν. Δεν είχαμε καμία ιδέα για το πώς εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα χωρίς καμία επαφή.
7 Αυγούστου 2074, όσο ο καιρός περνούσε, τα πράγματα γίνονταν χειρότερα. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσω ήταν να πάω στην σελήνη. Αυτός ήταν ο μόνος στόχος μου. Έτσι, άρχισα να μελετώ και να κατασκευάζω ένα δικό μου διαστημόπλοιο. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι, οι προμήθειες μου δεν θα διαρκούσαν για πάντα, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή.
28 Αυγούστου 2074, η κατάσταση στη γη είχε βγει εκτός ελέγχου, έφτασε η ώρα να την αποχαιρετήσω. Απελπισμένος λοιπόν, κατευθύνθηκα προς το διαστημόπλοιο μου. Ο καιρός ήταν καλός, οπότε η πτήση θα ήταν σχετικά εύκολη. Έβαλα μπρος την μηχανή, και άρχισα να κατευθύνομαι προς την σελήνη. Το ταξίδι ήταν μεγάλο, οπότε δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη.
Όλα πήγαιναν καλά. Έφτασα επιτέλους στον προορισμό μου. Ήταν ήσυχα και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο κρύα από ότι περίμενα, αν και ήμουν καλά προετοιμασμένος.
3 Σεπτεμβρίου 2074, μέχρι τώρα δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα, όλα πήγαιναν όπως τα περίμενα. Χωρίς βέβαια να έχω κάτι να κάνω, αποφάσισα να εξερευνήσω και να δω τι υπάρχει και από την άλλη πλευρά της Σελήνης. Έτσι λοιπόν, πήρα την τσάντα με το οξυγόνο, μερικά τρόφιμα, και νερό μαζί μου, ώστε αν συμβεί κάτι, να μην είμαι τελείως απροετοίμαστος.
4 Σεπτεμβρίου 2074, έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα, άρχισα να κατευθύνομαι προς την άλλη μεριά. Ήταν σκοτάδι οπότε χρειαζόμουν και φως για να βλέπω, κάτι που έκανε τα πράγματα λίγο πιο δύσκολα. Αυτό δεν θα με σταματούσε βέβαια. Μετά από μία ώρα περίπου περπάτημα, είδα κάτι που δεν περίμενα. Ήταν σαν ένας μικρός πολιτισμός από μικρά πλάσματα. Φαίνονταν ακίνδυνα οπότε αποφάσισα να πάω πιο κοντά. Όταν έφτασα κοντά όμως, κατάλαβα ότι δεν ήμουν ο πρώτος που είχε δει αυτόν τον πολιτισμό. Είδα και ένα άλλο διαστημόπλοιο, λογικά μετέφερε ανθρώπους. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς εκεί εκείνη την στιγμή. Δεν ήθελα να ξέρω, τι θα συνέβαινε. Αναστατωμένος, ξεκίνησα να γυρνάω πίσω στο διαστημόπλοιο. Επιτέλους έφτασα, και γεμάτος κούραση, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιμηθώ.
5 Σεπτεμβρίου 2074, είχαν περάσει πολλές ώρες από τότε που κοιμήθηκα συγκεκριμένα ένα δωδεκάωρο. Σηκώθηκα, έφαγα από τις προμήθειες μου μέχρι να πάρω ενέργεια, αργότερα αποφάσισα να πάρω πάλι το ίδιο μονοπάτι από εχτές για να ψάξω να βρω και άλλα είδη ‘’πολιτισμών’’ παρόμοια με αυτό το χθεσινό καθώς μου τράβηξε το ενδιαφέρον μιας και δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Όταν έφτασα στο ίδιο σημείο και είδα πάλι αυτήν την πόλη κοίταξα για το αν υπήρχε ακόμη το διαστημόπλοιο όμως είχε εξαφανιστεί, έψαχνα για μερικά λεπτά επειδή ήθελα να σιγουρευτώ ότι δεν ήταν πια εκεί. Όταν πια κατάλαβα ότι λείπει ήθελα να πάω να δω τη μικροσκοπική πόλη από κοντά. Τα πλάσματα εκεί έμοιαζαν αρκετά με το πως φανταζόμαστε τους εξωγήινους στην Γη, δηλαδή γκρι γυαλιστερό χρώμα σώματος, μεγάλο στρογγυλό κεφάλι και μεγάλα μαύρα μάτια, η μόνη διαφορά ήταν στο ύψος καθώς ήταν πολύ πιο κοντά. Μόλις με είδαν, φοβήθηκαν μιας και η ανθρώπινη φιγούρα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για αυτούς και όλοι έτρεξαν προς τις ‘’κατοικίες’’ τους. Για να μην φανώ εχθρικός και για να δείξω ότι δεν είχα διάθεση να τους βλάψω απομακρύνθηκα και αποφάσισα να επιστρέψω την επόμενη μέρα.
6 Σεπτεμβρίου 2074, ξεκίνησα την ημέρα στο διαστημόπλοιο με την κλασσική πρωινή ρουτίνα, σηκώθηκα, έφαγα και διαλογίστηκα, καθώς ήταν ο μοναδικός τρόπος ηρεμίας μου και μπορούσα να ξεφύγω για μερικά λεπτά από όλη αυτή τη τραγωδία που ζούσα γιατί ήταν πολύ δύσκολο το να εγκαταλείπεις τόσο κόσμο και να τον αφήσεις να εξαφανιστεί από κάτι που φέρεις και εσύ ευθύνη. Αργότερα προετοίμασα τον εξοπλισμό μου για την καθιερωμένη πια εξερεύνηση της σελήνης και ήμουν αποφασισμένος να δείξω και στα πλάσματα ότι ήμουν φιλικός. Όταν έφτασα στην πόλη τους, βλέπω ότι το διαστημόπλοιο που είχα δει πριν μερικές μέρες ήταν τελικά δικό τους και δεν χρησιμοποιούνταν από ανθρώπους αλλά από αυτούς. Μόλις με είδαν κρύφτηκαν όλοι τους εκτός από έναν ο οποίος ήταν αρκετά θαρραλέος και ήρθε κοντά μου, κοιταχτήκαμε για μερικά λεπτά ώσπου με ρώτησε ποιος είμαι και τι κάνω εκεί, στην γλώσσα μου! Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ μπερδεμένος αφού ήταν κάτι που δεν περίμενα ο εξωγήινος βλέποντας την απορία στο πρόσωπό μου, μου εξηγεί ότι η τεχνολογική τους ανάπτυξη είναι τέτοια που μπορούν να αποκωδικοποιήσουν οποιαδήποτε γλώσσα στον γαλαξία. Αργότερα, όταν τους εξήγησα την περιπέτειά μου και πως έχω φτάσει μέχρι εκεί, κατάλαβαν ότι δεν έχω έρθει για κακό και ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να φύγω από τη Γη και να μετακινηθώ στην σελήνη. Όταν έμαθαν πως είμαι επιστήμονας ενθουσιάστηκαν και με ρώτησαν αν θα μπορέσω να τους βοηθήσω με την μελέτη που κάνουν. Έτσι χωρίς δισταγμό απάντησα θετικά ρωτώντας τους με τι έχει να κάνει και πως μπορώ να βοηθήσω, μου είπαν ότι έχουν βρει έναν πλανήτη στον οποίο θεωρούν ότι είναι εφικτό να ζήσει κάποιος και ότι χρειάζονται να στείλουν επιστήμονες για να εγκρίνουν τη θεωρία αυτή. Χωρίς να έχω να χάσω κάτι, συμφώνησα μαζί τους.
19 Σεπτεμβρίου 2074, όλες οι προετοιμασίες για το πρώτο ταξίδι στον νέο πλανήτη είχαν τελειώσει και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Πήρα μαζί μου ό,τι φαγητό μου είχε μείνει, και μπήκα στο διαστημόπλοιο μου με τους καινούριους μου ‘’φίλους’’. Όλα πήγαιναν καλυτέρα από ό,τι είχα φανταστεί. Αφού είχαμε όλοι άφθονο χρόνο, αποφάσισα να δοκιμάσω, μια από τις ‘’σπεσιαλιτέ’’ τους. Ήταν ότι καλύτερο είχα δοκιμάσει μέχρι τότε, Χωρίς καμία σκέψη, τους ρώτησα ποια είναι τα υλικά, και αυτοί μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να τα βρω, αφού υπάρχουν μόνο στην σελήνη.
20 Σεπτεμβρίου 2074, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά οι φίλοι μου φαίνονταν αναστατωμένοι. Τους ρώτησα τι συνέβαινε, αλλά εκείνοι μου απάντησαν ότι όλα είναι καλά. Χωρίς να τους πιστεύω, έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο. Όταν αντίκρισα ένα εχθρικό πλοίο, ήμουν γεμάτος ερωτήσεις. Εκείνοι μου είπαν ότι δεν ξέρουν ποιοι, ή τι είναι, αλλά σίγουρα δεν είχαν καλές προθέσεις.
21 Σεπτεμβρίου 2074, μόλις ξύπνησα . Χωρίς να ξέρω το πώς και το γιατί, αντίκρισα τους φίλους μου νεκρούς! Στην αρχή δεν το πίστευα, αλλά μετά σιγουρεύτηκα. Ήμουν ο μόνος επιζών! Έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Ελπίζω κάποιος κάποια μέρα να διαβαστεί το ημερολόγιο αυτό. Μπορεί να αποτρέψει μια κατάσταση σαν και αυτή που έζησα.
Η διαστημική επέμβαση για τον Κορονοϊό
Γύρω στα 3000 μ.Χ, μια παρέα νέων, η Βιολέτα, η Κλειώ, ο Κέβιν και ο Έρως είχαν το όνειρο να ταξιδέψουν στην σελήνη.
Ένα απόγευμα, κατά την διάρκεια της βόλτα τους, το αεροπλάνο ειδήσεων έβγαλε τον ήχο της έκτακτης είδησης και ανακοίνωσε την εξής είδηση:
- Κάτοικοι της Ατλαντίδας, θα θέλαμε να σας ανακοινώσουμε μια έκτακτη είδηση, η οποία βασίζεται στην αντιμετώπιση του κορονοίού που έχει πλήξει την χωρά μας, στην οποία νέοι θα έχουν ως αποστολή την ανακάλυψη ενός φαρμάκου στο διάστημα και συγκεκριμένα στην σελήνη. Συμπληρώνοντας μονάχα μια αίτηση, στον τεχνολογικά εξελιγμένο ταχυδρόμο, ο οποίος θα επισκεφτεί τα διαστημόπλοια σας σύντομα. Όμως, εάν χρειάζεστε περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 2130096785.
Μόλις το αεροπλάνο ειδήσεων έφυγε και άκουσαν τα νέα, τα παιδιά κατενθουσιάστηκαν. Τότε ο Έρως κατευθείαν είπε στα παιδιά:
- Γιατί δεν το δοκιμάζουμε, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Στην συνέχεια όλοι συμφωνήσαν με την ιδέα και τότε κατευθύνθηκαν προς τα διαστημόπλοια τους. Την επόμενη ημέρα, τα παιδιά σηκωθήκαν πολύ νωρίς, έτσι ώστε να συμπληρώσουν την αίτηση. Μετά από λίγες ώρες, αφού πέρασε ο ταχυδρόμος και έκαναν την αίτηση, πήγαν προς τον χώρο συνεδρίασης, για να δουν ποιοι θα πάνε στην σελήνη. Έπειτα από πολλές ώρες αναμονής, σκέψης και ομιλίας, οι κριτές ανακοίνωσαν με μεγάλο ενθουσιασμό, πως η καλύτερη ομάδα ήταν η ομάδα του Έρου. Μόλις το άκουσαν αυτό, ήταν όλοι τους τόσο ενθουσιασμένοι, που έβγαζαν επιφωνήματα χαράς και με αυτό τον τρόπο όλοι είχαν στρέψει τα βλέμματα τους προς το μέρος των παιδιών και τους κοίταζαν περίεργα.
Την επόμενη μέρα, αφού ξύπνησαν, τους ήρθε ένα χαρτί, το οποίο έγραφε να παρακολουθήσουν μια εκπαίδευση, που είχε πραγματοποιήσει ο οργανισμός, ο οποίος τους διαλέξε ανάμεσα σε τόσα παιδιά. Ο Έρως έστειλε κατευθείαν μήνυμα στα παιδιά, για να συναντηθούνε αμέσως. Τότε τους ανακοίνωσε:
- Παιδιά σήμερα το πρωί έλαβα στο σπίτι μου ένα χαρτί…
- Τι χαρτί;
- Ένα χαρτί το οποίο έγραφε για μια εκπαίδευση μας, η οποία θα είναι πολύ αυστηρή και σοβαρή και θα κρατούσε 30 μέρες μακριά από όλους και από όλα, γιατί εκεί που θα πάμε θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
- Όταν λες δύσκολα τι εννοείς;
- Δεν ξέρω έτσι έγραφε το χαρτί ( τους δείχνει το χαρτί ) και πιο κάτω λέει ότι θα μας εξηγήσουν από κοντά.
Στην συνέχεια κατευθύνθηκαν προς τα σπίτια τους, διότι η επόμενη μέρα θα ήταν πολύ δύσκολη.
Αφού ξημέρωσε, μαζέψανε τα σημαντικότερά πράγματα που θα χρειάζονταν αυτές τις μέρες, συγκεντρωθήκαν σε ένα σπίτι και πήγανε προς το πάρκο οπού εκεί θα τους περίμενε ένα υπερσύγχρονο λεωφορείο, το οποίο θα είχε προορισμό του την κρυφή απομακρυσμένη βάση, στην οποία θα κάνανε την κατάλληλη εκπαίδευση.
Κατά την διάρκεια της διαδρομής, επειδή ήταν πολύ νωρίς, πήραν έναν ελαφρύ ύπνο για να αποκτήσουν ενέργεια. Ο Έρως από την άλλη ήταν ο μοναδικός που δεν κοιμόταν και κοίταγε έξω σκεπτόμενος:
- Αναρωτιέμαι γιατί χρειάζεται όλο αυτό το ταξίδι εκπαίδευση.
- Άραγε υπάρχουν εξωγήινοι;
- Γιατί είναι μυστική η βάση που μας πάνε;
- Γιατί δεν μας είπαν τίποτα άλλο σε αυτό το χαρτί;
Μετά από λίγες ώρες, αφού φτάσανε στην βάση, ξεκίνησαν κατευθείαν τα δύσκολα. Τους είχαν ετοιμάσει μια δοκιμασία, η οποία είχε σαν σκοπό, το να τεστάρουν ποσό έξυπνοι είναι. Όταν το άκουσαν αυτό τα παιδιά τρελάθηκαν και ξεκίνησαν να κάνουν αυτή την δοκιμασία, η οποία τους πηρέ αρκετή ώρα, αλλά τα κατάφεραν. Έπειτα όλοι μαζί κατευθύνθηκαν προς τους κοιτώνες, στους οποίους θα ξεκουραζόντουσαν για τις επόμενες 30 ημέρες.
Αφού έφτασε στο τέλος της η κουραστική αυτή εκπαίδευση, τους καλέσανε στα κεντρικά της βάσης εκείνης, και τους αν αθέτησαν την αποστολή, στην οποία είχαν πάρει μέρος. Όλα τα παιδία ενθουσιάστηκαν και αρχίσαν να ετοιμάζονται για το μακροχρόνιο ταξίδι τους.
Όταν ήρθε η στιγμή για να μπουν στο πύραυλο, ήταν όλοι αγχωμένοι. Κόσμος, ουρές γύρω από την περιοχή, φωνάζοντας και τραβώντας βίντεο την έντονη εκείνη στιγμή, οπού αναδείχτηκε ότι η ανθρωπότητα είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα. Τα παιδιά έκαναν μια θεαματική είσοδο με τις υπερσύγχρονες στολές τους και με την συνοδεία όλου του προσωπικού της βάσης, εισήλθαν μέσα στον πύραυλο.
Τότε όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους ώστε να εκτοξευτούνε. Ο Έρως είχε κάτσει στο πηδάλιο μαζί με την Βιολέτα οι οποία τον βοηθούσε και τότε ο πύργος ελέγχου επικοινώνησε μαζί τους:
- Πύργος ελέγχου εδώ μας ακούτε;
- Σας μιλάει ο κυβερνήτης του σκάφους.
- Είσαστε έτοιμοι;
- Ναι κύριε!
- Εκτόξευση σε 3…,2…,1…
Και καθώς απογειωθήκανε, ο κόσμος είχε τρελαθεί, διότι ήταν τα πρώτα παιδιά που θα πηγαίνανε στο διάστημα.
Μόλις βγήκανε από την τροχιά της γης, τα παιδία είχαν μείνει έκπληκτοι, επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν την γη από κοντά και όχι από φωτογραφίες.
- Κοιτάξτε παιδιά η γη, λέει ο Έρως.
- Πωπωπω την ζωντανά χρώματα που είναι αυτά πρώτη φορά τα βλέπω αποκρίθηκε η Βιολέτα.
- Έρεε πρόσεχε αστεροειδής μπροστά!, σου λέει η Κλειώ
Τότε ο Έρως τρομοκρατημένος, στριβεί το πηδάλιο και αποφεύγει την σύγκρουση του πυραύλου με τον αστεροειδή στο παρατσάκ. Όλοι μαζί του είπαν ένα μεγάλο μπράβο. Έπειτα πέρασαν κάμποσες ώρες χωρίς να φανέ και να πιούνε τίποτα
- Έχουμε κάτι να φάμε; ρώτησε η Βιολέτα.
- Δεν ξέρω μισό λεπτό να ρωτήσω τον πύργο ελέγχου, είπε ο Έρως.
Και εκείνη την στιγμή βγάζει τον ασύρματο και στέλνει ηχητικό μήνυμα στον πύργο ελέγχου:
- Εδώ πύραυλος με λαμβάνεται;
- Ναι.
- Θα θέλαμε να μας πείτε που υπάρχει φαγητό στο πύραυλο.
- Υπάρχει στο κάτω ντουλάπι διπλά από το φαρμακείο, αλλά σας παρακαλώ θα πάει μόνο ένας, γιατί δεν υπάρχει βαρύτητα για να περπατήσετε και μπορεί να χτυπήσετε
- Οκ κύριε.
Αφού ο Έρως πήγε και πήρε το φαγητό και φάγανε όλοι μαζί, τότε είδαν στον ορίζοντα τους μια περιοχή στην οποία δεν την είχαν ακούσει ποτέ και αποφασίσανε να αλλάξουν το σχέδιο τους, χωρίς να το πούνε σε κανέναν. Έπειτα, επειδή δεν ήξεραν που πήγαιναν έβαλαν της συντεταγμένες της σελήνης, ώστε μην χαθούν. Αλλά σε εκείνη την περιοχή υπήρχαν διαφορά ρεύματα, τα οποία σε έκανα να παγώνεις τελείως. Τότε πάγωσαν. Δεν μπορούσαν να κουνηθούν καθόλου.
Στην συνέχεια πέρασαν πάρα πολύ μήνες, στους οποίους η βάση προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον πύραυλο, αλλά δεν τα κατάφερνε. Όταν ο πύραυλος πάτησε το έδαφος της σελήνης, με μαγικό τρόπο τα σώματα των παιδιών ξεπάγωσαν. Ο πρώτος που ξεπάγωσε ήταν ο Κέβιν. Με ένα κουμπί που υπήρχε εκεί, το οποίο αυξάνει την θερμοκρασία του πυραύλου, προσπάθησε να ξεπαγώσει και τους υπόλοιπους, αλλά δεν τα κατάφερε. Περίμενε ώρες μόνος του.
Αφού ξεπάγωσαν, επικοινωνήσαν με τον πύργο ελέγχουν και τους εξήγησαν ό,τι είχε γίνει αυτό τον καιρό. Τότε κατέβηκαν από το πύραυλο και αρχίσαν την εξερεύνηση εκεί. Η εξερεύνηση άρχισε και τα παιδία βρέθηκαν στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Έμειναν έκπληκτοί. Η σκοτεινή πλευρά στην πραγματικότητα ήταν ένα μέρος τόσο φωτεινό, με πολλά μικρά και περίεργα ζώα. Έμειναν εκεί για λίγο, ώσπου είδαν ένα ανεξήγητο πράγμα. Ήταν μια μικρή πατημασιά που είχε σχήμα σαν αυτού ενός δεινοσαύρου, αλλά σε μικρογραφία. Αναρωτήθηκαν. Αποφασίσανε να το συζητήσουν με τον πύργο ελέγχου, ο οποίος τους είπε να κοιτάξει καλυτέρα, εάν υπάρχουν άλλες, αλλά με μεγάλη προσοχή.
Έπειτα από αρκετή ώρα, βρήκαν και άλλες τέτοιες πατημασιές, που τους οδηγούσαν σε μια σπηλιά. Εκεί ήταν τόσο σκοτεινά, οπού χρειάστηκαν να ανάψουν τα ρόπαλα τους, έτσι ώστε να έχουν φως, αλλά και εάν χρειαστεί να αμυνθούν.
Τότε εμφανίστηκε ένα πλάσμα, μισό από το ύψος τους, το οποίο είχε ένα πλατύ πρόσωπο, με έντονα χαρακτηριστικά, χωρίς μαλλιά και αυτιά, με ρυτίδες και λεπτό σώμα. Δεν μίλαγε. Έκανε διαφορά νοήματα:
- Τι αυτό;, αναρωτήθηκε η Κλειώ.
- Δεν ξέρω, είναι πολύ περίεργο, αλλά νομίζω πως είναι εξωγήινος, είπε ο Κέβιν.
- Καλυτέρα να μιλήσεις με την βάση, είπε η Βιολέτα.
- Ναι, αυτό θα κάνω, είπε ο Έρως.
Και αυτό έκανε. Η βάση όμως του πρότεινε να φύγει, γιατί ήξερε ότι θα ήταν κάτι πολύ επικίνδυνο, αλλά αυτοί αρνήθηκαν. Προσπάθησαν να καταλάβουν τι λέει και εάν μιλάει. Αλλά δεν μίλαγε, έκανε διαφορά σήματα με τα χεριά του. Τα παιδιά πίστευαν ότι προσπαθούσε να τους επιτεθεί, αλλά εκείνη την ώρα ο Έρως σκέφτηκε μια καταπληκτική ιδέα. Πήγε τρέχοντας προς τον πύραυλο, με την υπερσύγχρονη του σανιδά, προσπαθώντας να βρει το τάμπλετ του.
Μόλις επέστρεψε όλοι τον ρώταγαν τι κάνει:
- Τι κάνεις εκεί; Γιατί το χρειάζεσαι αυτό;
- Πριν φύγουμε για το ταξίδι, ετοίμασα ένα πρόγραμμα, στο οποίο μπορεί να μελετά όλες τις γλώσσες και τις σημασίες τον σημάτων, που μπορεί να βρούμε, έτσι ώστε να καταλαβαίνουμε τι μας λέει.
Έτσι βιντεοσκόπησε το μικρό αυτό πλάσμα και προσπάθησε να το μεταφέρει στην γλώσσα τους. Αφού περίμεναν μερικά λεπτά, το αποτέλεσμα από το τάμπλετ εμφανίστηκε. Τους έλεγε πως το μικρό αυτό πλάσμα, ξέρει από που προήλθε ο Κορωναίος και λέει πως είναι ο μονός που ξέρει το αντίδοτο.
Τα παιδιά μίλησαν άμεσα με την βάση, η οποία τους είπε ότι πρέπει να μάθουν τώρα πιο είναι το αντίδοτο, γιατί έχει ήδη πεθάνει κόσμος από αυτή την ασθένεια. Έπειτα, επικοινωνήσαν με αυτό το πλασματάκι και τους είπε ότι, για να φτιάξουν το φάρμακο πρέπει να χρησιμοποιήσουν φύλλα από ένα βότανο, που υπάρχει μονό στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Ο Έρως του είπε να τους δώσεις μερικά από αυτά, διότι πεθαίνει κόσμος στον πλανήτη τους και με χαράς αυτό δέχεται.
Αφού τους έδωσε το βότανο, επέστρεψαν πίσω στο πύραυλο, βάλαν μπρος τις μηχανές και ξεκίνησαν για την γη. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, παίζανε επιτραπέζια, τραγουδάγανε και γενικότερα ήταν όλοι χαρούμενοι. Όμως ήταν τόσο κουρασμένοι, που έπρεπε να πέσουν για ύπνο. Αλλάζαν βάρδιες, έτσι ώστε να ξεκουραστούν όλοι. Τότε κάποια στιγμή φτάσανε στην γη. Πάλι πλήθος κόσμου τους περίμενε με ανυπομονησία, παρά τα μέτρα ασφαλείας που είχαν παρθεί από την χώρα για την προστασία τους από τον κορονοιό, για να μάθουν τα καλά νέα.
Έπειτα, ο Έρως και η παρέα του κατέβηκαν από τον πύραυλο, κρατώντας το βότανο ψηλά και φωνάζοντας σε όλους ζητώ ο εξωγήινος.
Αφού πέρασαν βδομάδες από την άφιξη τους στην γη τους έδειξε η τηλεόραση, ως τα πρώτα παιδιά που πήγαν στο φεγγάρι και οι πρώτοι άνθρωποι, που βρήκαν ένα βότανο το οποίο ήταν χρήσιμο. Μετά από λίγες μέρες, ανακοινώθηκε ότι οι επιστήμονες, ανακάλυψαν ένα φάρμακο κατά του κορονοϊού, το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Από εκείνη την μέρα τους θαύμαζαν όλοι και τα παιδιά ήταν τόσο υπερήφανα.
Αργένικα Δελήμπαση & Σοφία Ντούρο,
élèves de C3
Αθήνα 1 Φεβρουαρίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Τις τελευταίες μέρες ακούω αρκετά συχνά για την εμφάνιση ενός νέου, επικίνδυνου και θανατηφόρου ιού που ονομάζεται κορωνοϊός. Αν και δεν γνωρίζω πολλά για αυτόν τον ιό, ξέρω ότι εμφανίστηκε στην Κίνα και συγκεκριμένα στην επαρχία Χουπέι. Ήδη στην Κίνα ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ ανησυχητικός. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχει εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Αρκετά όμως με τα δυσάρεστα νέα! Σήμερα, το σχολείο ανακοίνωσε τις ημερομηνίες της πενθήμερης εκδρομής στην Ιταλία! Συγκεκριμένα θα αποχωρήσουμε από την Αθήνα στις 10 Απριλίου και θα γυρίσουμε ξημερώματα της 16ης Απριλίου. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, καθώς το ταξίδι αυτό, όπως ήδη σου έχω αναφέρει, το περιμένω εδώ και πολλά χρόνια.
Αθήνα 10 Φεβρουαρίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Τις τελευταίες δέκα ημέρες ακούω ολοένα και συχνότερα το όνομα του θανατηφόρου ιού που σου είχα αναφέρει και την προηγούμενη φορά. Αρχίζω να ανησυχώ, καθώς επιβεβαιώθηκαν κρούσματα αυτού του ιού και στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι οι επιστήμονες γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για τον νέο αυτό ιό και συνεπώς δεν υπάρχει κάποιο εμβόλιο με κάνει να αισθάνομαι ανασφαλής. Ελπίζω σύντομα να βρεθεί μια λύση, γιατί απειλείται σοβαρά η δημόσια υγεία παγκοσμίως. Πέρα από τα παραπάνω δυσάρεστα νέα, οι γονείς μου με άφησαν τελικά να πάω στο εξοχικό της Άννας στην Πάτρα, όπου θα πάμε μαζί στο καρναβάλι! Είναι η πρώτη φορά που θα ταξιδέψω μόνη μου και πρέπει να παραδεχτώ ότι έχω λίγο άγχος αν και ανυπομονώ πολύ.
Αθήνα 12 Φεβρουαρίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Νιώθω ότι σήμερα είναι μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου. Πριν λίγο έμαθα ότι το καρναβάλι της Πάτρας ακυρώθηκε και συζητείται το ενδεχόμενο να μην πραγματοποιηθεί η εκδρομή στην Ιταλία και όλα αυτά λόγω του κορωνοϊού! Εγώ, όπως και πολλοί άνθρωποι, πιστεύω πως τα παραπάνω μέτρα για την επιβράδυνση της εξάπλωσης του κορωνοϊού είναι υπερβολικά και σπέρνουν άδικα τον πανικό στους πολίτες. Δεν μπορώ να περιγράψω τον θύμο που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή. Ελπίζω να αποδειχθεί ότι τελικά αυτός ο ιός δεν είναι τόσο επικίνδυνος και να μην ακυρωθεί και η εκδρομή στην Ιταλία, για την οποία περιμένω τόσα χρόνια. Φτάνει η στεναχώρια που πήραμε με το καρναβάλι.
Αθήνα 20 Φεβρουαρίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Σου γράφω από το μπαλκόνι του δωματίου μου, παρατηρώντας την σελήνη σε μια προσπάθεια να αποσπάσω την προσοχή μου από όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο αυτήν την στιγμή. Ο αριθμός των κρουσμάτων στην Ευρώπη αυξάνεται διαρκώς όπως και ο αριθμός των νεκρών. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αναστολή των σχολικών εκδρομών εντός και εκτός της χώρας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ματαιώθηκε και η εκδρομή στην Ιταλία. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς πως αισθάνομαι αυτήν την στιγμή. Με κατακλύζουν συναισθήματα θυμού και απογοήτευσης αλλά και φόβου. Στην Ιταλία τα πράγματα είναι πλέον τραγικά. Δεν θέλω να βρεθεί και η χώρα μου σε αυτήν την κατάσταση, οπότε μάλλον τα μέτρα είναι αναγκαία. Πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν προχωρήσει στην λήψη πιο αυστηρών μέτρων όπως το κλείσιμο των εστιατορίων, καφέ και τόπων συνάθροισης ανθρώπων. Δεν θέλω να γίνομαι απαισιόδοξη αλλά φοβάμαι πολύ για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Αθήνα 1 Μαρτίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Δυστυχώς, ο κορωνοϊός έφτασε επίσημα στην Ελλάδα. Πλέον οι περισσότεροι πολίτες γνωρίζουν για αυτόν, καθώς είναι το μοναδικό θέμα για το οποίο συζητούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κυβέρνηση απαγόρευσε την λειτουργία όλων των μαγαζιών και ανακοίνωσε το κλείσιμο των σχολείων σε όλη την χώρα. Οι περισσότεροι γονείς, όπως και οι δικοί μου, δεν αφήνουν τα παιδία τους να βγαίνουν έξω και πια και οι δρόμοι έχουν ερημώσει. Τα πράγματα σοβαρεύουν και φοβάμαι πολύ για την δική μου υγεία και της οικογένειάς μου. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να ξεπεράσουμε αυτήν την απειλή.
Αθήνα 10 Μαρτίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Νιώθω εγκλωβισμένη και φοβισμένη, καθώς πια απαγορεύεται αυστηρά η κυκλοφορία των ανθρώπων. Η Ελλάδα σήμερα μέτρησε τον δεύτερο νεκρό, λόγω του ιού. Οικονομολόγοι μιλούν για την κατάρρευση της οικονομίας, πράγμα το οποίο με τρομοκρατεί περισσότερο, και συζητείται το ενδεχόμενο να μετακομίσει όλος ο υγιής πληθυσμός στην σελήνη. Αυτό πρόκειται για κάτι πολύ πρωτοποριακό και συνεπώς έχει πολλούς κινδύνους. Νιώθω το άγχος πια να με κυριαρχεί και δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Ευτυχώς που έχω εσένα και μπορώ να σου λέω πως αισθάνομαι…
Αθήνα 20 Μαρτίου,2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Σήμερα ανακοινώθηκε επισήμως ότι αύριο θα μετακομίσουμε στη σελήνη. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά και λέγεται ότι με τέτοιους ταχείς ρυθμούς εξάπλωσης του κορωνοϊού σε λίγο θα χαθεί το ανθρώπινο είδος και έτσι η μετακόμιση κρίνεται αναγκαία. Η γιαγιά μου χθες διαγνώστηκε με κορωνοϊο και λίγες ώρες αργότερα έχασε της ζωή της. Αυτό έχει γίνει πλέον καθημερινό φαινόμενο καθώς δεν έχει βρεθεί ακόμη θεραπεία. Πλέον δεν μπορώ να νιώσω συναισθήματα. Έχουν παγώσει όλα μέσα. Την επόμενη φορά θα σου γράψω από την σελήνη. Ελπίζω όλα να πάνε καλά.
Σελήνη 20 Απριλίου, 2020
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Σου γράφω από την σελήνη. Μετά από ένα μήνα ταξίδι επιτέλους φτάσαμε. Το ταξίδι ήταν δύσκολο και πολύ τρομακτικό. Δεν υπήρχε καν χώρος να κινηθούμε. Καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού ήμασταν καθηλωμένοι στα καθίσματά μας, κοιμόμασταν πολλές ώρες και λαμβάναμε κάτι απαίσιες κάψουλες τροφής. Έχω αρχίσει να συνηθίζω τους διαφορετικούς ρυθμούς της ζωής στην σελήνη. Όταν φτάσαμε στην σελήνη, μας οδήγησαν σε σπίτια που ήταν χτισμένα κάτω από την επιφάνειά της. ‘Ήταν όλα τόσο οργανωμένα , γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι η πανδημία του κορωνοϊού πιθανόν ήταν ένα τέχνασμα για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων που είχαν επενδύσει στην ανοικοδόμηση κατοικιών στην σελήνη. Όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων φαίνεται να έχει αντίθετη άποψη και υποστηρίζει θερμά τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Εγώ θεωρώ ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου μέσω των μέσων μαζικής δικτύωσης. Έχω φτάσει σε σημείο να φοβάμαι για την ζωή μου και πλέον διστάζω να εκφράσω την άποψη μου. Παρατήρησα ότι πολλοί άνθρωποι που είχαν τις ίδιες απόψεις με εμένα έχουν εξαφανιστεί. Πλέον όμως δεν με νοιάζει και αν πεθάνω επειδή αισθάνομαι λες και ζω σε ένα εφιαλτικό όνειρο δίχως τελειωμό. Οι άνθρωποι τριγύρω μου συμπεριφέρονται όλοι με τον ίδιο τρόπο: δεν φέρνουν αντιρρήσεις στις αποφάσεις της κυβέρνησης, δεν απαιτούν να μάθουν τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αποφάσεις και ανέχονται εικοσιτετράωρη αστυνόμευση. Η κυβέρνηση μας έχει στερήσει πλέον και στοιχειώδη δικαιώματα, τα οποία εμείς δυστυχώς τους παραδώσαμε αδιαμαρτύρητα. Αγαπητό μου Ημερολόγιο, μπορεί αυτή να είναι η τελευταία φόρα που σου γράφω. Δεν αντέχω άλλο να ζω κάτω από αυτές τις συνθήκες! Θα μου λείψεις!
Μπεχλιβανίδου Βίκυ
élève de C3
Σαντορίνη 15 Αυγούστου, 2019
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Αποκαμωμένη από το κολύμπι, με την αλμύρα της θάλασσας ακόμη στα χείλη μου, ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού, αποφασισμένη να απολαύσω την μαγευτική ώρα της αμφιλύκης. Έγειρα πίσω στην ψάθα και παρακολουθούσα τον ζεστό ήλιο να αποχαιρετά την ημέρα, χαρίζοντας στον ουρανό ένα μοναδικό πορτοκαλί χρώμα. Αναπολώντας τις περιπέτειες και τις ευχάριστες στιγμές που είχα ζήσει για ένα ακόμη καλοκαίρι, αισθάνθηκα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν. Έτσι με πήρε γλυκά ο ύπνος και λίγες ώρες αργότερα, ξύπνησα λουσμένη από το φως της σελήνης. Ο ήλιος είχε παραχωρήσει τη θέση του στο φεγγάρι καλωσορίζοντας την νύχτα. Η γαλήνη που επικρατούσε έκανε την αυγουστιάτικη πανσέληνο να δείχνει ακόμα πιο λαμπρή, δημιουργώντας μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αισθανόμουν τόσο μικροσκοπική απέναντι στην επιβλητική παρουσία της σελήνης, η οποία φάνταζε σαν κάποιο είδος θεότητας, καθώς η λάμψη της άγγιζε κάθε λευκοβαμμένη ταράτσα, κάθε βότσαλο των παραδεισένιων ακτών, κάθε ταλαιπωρημένο από τα κύματα καΐκι, διαπερνώντας ακόμη και τα βλέφαρα των ανθρώπων και κατεβαίνοντας μέχρι την ψυχή τους, ανασύροντας αναμνήσεις και ξυπνώντας συναισθήματα. Για αυτό όλοι οι άνθρωποι από κάθε γωνιά αυτού του κόσμου, αναζητούν την μονάκριβη συντροφιά της και εκείνη είναι πάντοτε εκεί για αυτούς άλλοτε μισή άλλοτε ολοστρόγγυλη. Ακούει υπομονετικά όλες τους τις ανησυχίες και τις σκέψεις και με τον τρόπο της, ο οποίος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, τους απαντά και τους γαληνεύει τις ψυχές. Θα μπορούσα να υμνώ την μυστική γοητεία της σελήνης για ώρες, όμως φοβάμαι ότι θα σε κουράσω…
Μπεχλιβανίδου Βίκυ,
élève de C3