17 octobre 2019

les élèves de 4e travailllent sur un extrait du roman de Maria Iordanidou  Η αυλή μας (Notre cour)

avec Constantina Tsagridou, cours de Littérature grecque moderne

Collège Expérimental Zanneio, le Pirée

LE VILLAGE DE LA LUNE

Le jeudi 17-10-2019, les enfants de B2, ZANNEIO GYMNASIUM,  Pirée au cours de la littératureont participé à la créationde leur village lunaire.L’occasion était un texte sur le mode de vie oppressif dans les appartements urbains modernes, de l’auteur M. Iordanidouhttp://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL105/229/1694,5432/ 

Dans la leçon précédente, nous l'avons étudié, puis nous avons lu un extrait du livre «Papalagky» dans lequel un garde de l'océan Pacifique décrit sa vie à New York et le 17 octobre, les étudiants ont fait leur village lunaire, un village fantastique qui est situé sur une planète fantastique. Ses maisons ont des formes les plus étranges et l’histoire de chaque maison est incroyable.  Chaque groupe avait sa propre loge lunaire, un caillou de forme étrange qu’il avait choisi parmi la «boîte magique» de son professeur.

 Chaque groupe a donné un nom à sa maison, l'a peinte du côté de la Lune, l'a décrite: qui vit-elle, son nom, son odeur, où elle se trouve, quel est son environnement et tout ce que veulent ses membres. La classe a voté qui est la meilleure maison de la lune, le plus aimé et «Les haricots» a gagné!

Productions des élèves inspirées de la vidéo « Man» de  Steve Cutts :

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

    Μετά από τον πυρηνικό πόλεμο η ανθρωπότητα αποφάσισε να εγκαταλείψει την Γη, καθώς ο πλανήτης δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει στους κατοίκους του. Τα ζώα εξαφανίστηκαν. Τα φυτά μαράθηκαν. Δεν είχε απομείνει τίποτα, όπως προέβλεψαν πολλοί που οι φωνές τους δεν ακούστηκαν. Οι Αρχηγοί γνώριζαν τον κίνδυνο αλλά δεν έλαβαν δράση εγκαίρως με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε αδιέξοδο κι όταν οι πόροι σχεδόν εξαφανίστηκαν, άρχισαν πόλεμοι που κατέληξαν στον όλεθρο. Ο ίδιος τους ο εγωισμός τους πρόδωσε και γι’ αυτό βρεθήκαμε σ’αυτήν την κατάσταση.

    Τώρα, αφήνω πίσω τον πλανήτη στον οποίο έζησα και αγάπησα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βόλτες στο πάρκο, τον κήπο με τα τριαντάφυλλα που καλλιεργούσε η μαμά και τα αστέρια που παρατηρούσα με το τηλεσκόπιο που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς στα δέκατα τέταρτα γενέθλιά μου. Τώρα απομείναμε εγώ και ο Ρόμπιν, ο σκύλος μου, που είναι από τους λίγους που επιβίωσαν.

    Είμαστε το πρώτο σκάφος που απογειώθηκε από τον σταθμό, επειδή τα παιδιά έχουν προτεραιότητα. Όλοι οι ενήλικες έχουν μείνει πίσω. Δεν ξέρω καν εάν οι γονείς μου είναι ζωντανοί. Το μόνο που θυμάμαι πριν γίνει η έκρηξη είναι : «Τρέξε γρήγορα και πάρε και τον Ρόμπιν μαζί! Ό,τι κι αν γίνει μην κοιτάξεις πίσω! Με ακούς;! Τρέχα!». Δεν ξέρω καν που πηγαίνουμε.

    Έτσι ξεκινάμε ένα ταξίδι στο άπειρο, στο άγνωστο. Ελπίζω οι επιστήμονες που θα παραμείνουν στην Γη, να μπορέσουν να αποκαταστήσουν το φυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Δυστυχώς όμως, εμείς οι άνθρωποι καταστρέφουμε σκοπίμως τα πάντα γύρω μας μόνο επειδή μπορούμε και αδιαφορούμε για τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη.

    Αυτό που δεν θα καταλάβουμε ποτέ, είναι ότι είναι στην φύση του ανθρώπου να καταστρέφει και να σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμά του και ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει και δεν θα το αλλάξει ποτέ.

Πρέπει να επιστρέψω στο δωμάτιό μου,

Ανίκα Τζόνσον.

                           Μια ιστορία από την Νεφέλη Λιβάνη.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΚΗ Β’2

Δημιουργική Γραφή

    Ο άνθρωπος ήθελε να επιβιώσει. Έτσι, άρχισε να αξιοποιεί ανεξέλεγκτα, ό, τι του παρείχε η Γη. Μόνο που με αυτό τον τρόπο, άρχισε να την καταστρέφει όλο και περισσότερο με τις ενέργειές του. Εκείνος δεν το έβλεπε, όμως, διότι τα αποτελέσματα όσων έκανε έρχονταν σταδιακά.

    Μία μέρα επισκέφτηκε την Γη ένας εξωγήινος. Ταξίδευε σ’ όλο το διάστημα με το διαστημόπλοιό του, πηγαίνοντας από πλανήτη σε πλανήτη, ελπίζοντας κάποια μέρα να βρει κάποιον και να γίνουν φίλοι.

    Ο άνθρωπος ήθελε να γνωρίσει τον επισκέπτη κι έτσι τον κάλεσε για να τον ξεναγήσει στον πλανήτη Γη. Ο εξωγήινος δέχτηκε την πρόσκληση και καθώς ο άνθρωπος του έδειχνε διάφορα πράγματα, εκείνος ρωτούσε διάφορα. Ο άνθρωπος απάντησε σε όλες αλλά εκείνος από τις απαντήσεις που έλαβε κατάλαβε πως η Γη ήταν κάποτε πολύ πιο όμορφη απ’ ότι τώρα. Του είχε δείξει παράξενα μεγάλα γκρίζα τετράγωνα που έβγαζαν καπνούς από σωλήνες στην κορυφή τους, τα οποία αποκαλούσε «εργοστάσια» και ένα επίπεδο πράγμα στο έδαφος που λεγόταν «άσφαλτος» που πάνω του τσουλούσαν κάτι κουτιά με ανοίγματα στο πλάι που ονομάζονταν «αυτοκίνητα».

    Ο εξωγήινος έκανε άλλη μία ερώτηση, επειδή η φωνή του ανθρώπου καθώς του μιλούσε φαινόταν λυπημένη. Τον ρώτησε αν ήταν χαρούμενος εκεί. Ο άνθρωπος σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει ότι όλα όσα του έδειξε μόλις τώρα τα είχε κατασκευάσει ο ίδιος και όχι η «φύση». Ο εξωγήινος ρώτησε τι είναι η «φύση» και ο άνθρωπος απάντησε λυπημένα πως ήταν κάτι τόσο όμορφο που κόντευε να καταστραφεί ολοσχερώς από εκείνον. Θα γύριζε, αν μπορούσε, και πίσω στον χρόνο για να εμποδίσει την καταστροφή της από τον εαυτό του. Ο εξωγήινος, τότε, είχε καταλάβει πως ο άνθρωπος είχε μετανιώσει για τις πράξεις του κι έτσι του έδωσε μία συμβουλή. Του είπε πως δεν χρειαζόταν και δεν έπρεπε να γυρίσει πίσω στον χρόνο, απλώς έπρεπε να σταματήσει να καταστρέφει την Γη και να αρχίσει να την βοηθάει για να ξαναγίνει ένας όμορφος τόπος και πάλι.

    Ο άνθρωπος ακολούθησε την συμβουλή του εξωγήινου και ευχόταν να μπορούσε να τον ξαναδεί μία μέρα για να τον ευχαριστήσει.

                     Τρίτη 21 Απριλίου 2016,

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

     Σου γράφω γιατί θέλω να σου διηγηθώ μια πολύ παράξενη εμπειρία που είχα. Χθες, καθώς  έκανα τη βόλτα μου στο δάσος, είδα κάτι πολύ παράξενο. Ένα εκτυφλωτικό φως στον ουρανό ,που σιγά-σιγά πλησίαζε στο έδαφος. Εν τω μεταξύ, καθώς πλησίαζε, εγώ ένιωθα τη θερμοκρασία του σώματός μου να κατεβαίνει, σαν να ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας. Όταν, λοιπόν, έσβησε αυτό το φως είδα μπροστά μου ένα μεγάλο, πράσινο αεροσκάφος, που έμοιαζε με διαστημόπλοιο. Στην αρχή δεν φαινόταν να είναι τίποτα άλλο παρά ένας πράσινος πελώριος δίσκος. Στη συνέχεια όμως παρατήρησα πως υπήρχε ένα μικροσκοπικό άνοιγμα στο κέντρο του. Από εκεί , λοιπόν, μετά από λίγη ώρα , άρχισαν να εμφανίζονται μερικά περίεργα πλάσματα, σαν εξωγήινοι, με πυκνά φρύδια , μεγάλα και  στρογγυλά μάτια, μα το πιο παράξενο ήταν πως δεν είχαν αυτιά κι όμως άκουγαν. Όταν κατέβηκαν από ΄κει άρχισαν να  μαζεύουν τα σκουπίδια και τα ξερά κλαδιά από το καμένο αυτό δάσος, ενώ παράλληλα τοποθετούσαν σε μερικά σημεία κάδους ανακύκλωσης , που είχαν  πάνω μια πινακίδα η οποία έλεγε: « Δεν είμαι κομμάτι της Γης κι όμως την προστατεύω». Μόλις είδα τι έκαναν πήγα να τους μιλήσω και να τους βοηθήσω. Φαίνεται εκείνοι δεν με είχαν δει κι έτσι με το που πήγα να αρθρώσω μια λέξη, τρόμαξαν και πήγαν να φύγουν. Όταν τους είδα να ξαναμπαίνουν στο διαστημόπλοιό τους φώναξα από μακριά: «Ευχαριστούμε για όλα». Τότε βγήκε ένας από αυτούς και μου είπε με δυνατή φωνή: «Θα ξανάρθουμε σύντομα! Είναι σίγουρο αυτό. Αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον πλανήτη θα το κάνουμε εμείς!» Άλλος άνθρωπος μπορεί και να αντιδρούσε διαφορετικά, να τους έδιωχνε ή να τους βιντεοσκοπούσε, όμως εγώ το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να τους βοηθήσω και αφού δεν τα κατάφερα, τους ευχαρίστησα και μετά έφυγα. Τελικά , οι εξωγήινοι είναι οι μόνοι που μπορούν να προστατέψουν τον πλανήτη. Τέλος πάντων, σε αφήνω τώρα ημερολόγιό μου. Τα λέμε!

Νάντια Κωνσταντοπούλου, Β2

Ηρώ Μπαλτουμά (Β2)
 
Πείραμα:Ανθρώπινη συμπεριφορά
Χρόνος:Μάρτης 3020 μ.Χ

 Σήμερα ξεκινάμε το τρίτο πείραμα με άνθρωπο με σκοπό να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά του. Τοποθετούμε το πειραματόζωο σε υγιές οικοσύστημα και φαίνεται πως τα πρώτα λεπτά όλα κυλούν ομαλά. Σε λίγο όμως για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το βλέπουμε με χαρά να σκοτώνει αρχικά τα μικρότερα και αργότερα τα μεγαλύτερα ζώα. Παρατηρούμε πως κάποια από αυτά τα χρησιμοποιεί για να τρέφεται και για να ντύνεται. Τα περισσότερα όμως τα σκοτώνει απλά γιατί μπορεί! Δεν του χρησιμεύουν σε τίποτα παρά μόνο για να καυχέται ότι τα κατάφερε.
 Καταστέφει το φυσικό περιβάλλον τόσο το δικό του όσο και των ζώων, όσων απέμειναν. Χτίζει μεγαλουπόλεις, δρόμους, εργοστάσια και μολύνει την ατμόσφαιρα όσο περισσότερο μπορεί. Είναι έξυπνος, γιατί εφευρίσκει διαρκώς νέα πράγματα που τον βοηθούν να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο. Τα χρησιμοποιεί όλα με τέτοιο απαράδεχτο τρόπο που μόνο κακό προκαλεί στον πλανήτη. Αρχίζει να υπερκαταναλώνει και να γεμίζει τους όποιους κενούς χώρους υπάρχουν με απόβλητα. Ο καιρός περνά και περιμένουμε να δούμε πότε θα σταματήσει. Όμως αυτός συνεχίζει να κάνει το ίδιο ακατάπαυστα και φαίνεται χαρούμενος με το κατόρθωμά του. Τραγουδάει και χορεύει ασχημένοντας ότι βρεθεί στο διάβα του.
 Γιατί ένα τόσο ιδιοφυηές πλάσμα στρέφεται κατά του οικοσυστήματος στο οποίο βρίσκεται και το ίδιο; Πιστεύαμε πως θα αγαπούσε τη φύση, πως θα την θεωρούσε σπίτι του. Θεωρούσαμε πως θα σεβόταν τους ζωντανούς οργανισμούς με τους οποίους θα “συζούσε”. Υποθέταμε πως θα φρόντιζε τις ποικιλίες των δέντρων και πως θα διατηρούσε καθαρά τα ποτάμια, τις λίμνες και την θάλασσα. Αυτός όμως συνεχίζει να μολύνει με τέτοιο ρυθμό που δεν θα μείνει τίποτα. Και αφού τα καταφέρει μετά τι; Θα ζει μέσα σε αυτήν την καταστροφή; Είναι εμφανής ο εγωισμός του μέσα από τη συμπεριφορά του. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο καλά αυτή τη δουλεία και ένα ρομπότ χωρίς συναισθήματα και αξίες. Γι΄αυτό το λόγο άλλωστε τον διαλέξαμε. Δεν καταφέραμε όμως να τα δούμε. Καλύφθηκαν όλα από το ενδιαφέρον μόνο για τον εαυτό του και την καλοπέραση του.

 Συμπέρασμα: Στο επόμενο πείραμα να μην υπάρχει ον με νοημοσύνη.  

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΛΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ.pdf