A rapaza do circo

  • Mirou pola fiestra. Víase a carpa do circo que se erguía entre os carballos do feiral.

    Está castigado. Cando el saia, a sesión da tarde terá rematado. E despois de cear non o deixarán ir.

    A cousa empezou por culpa dunha aposta. Os de quinto estudaban na aula II, que tiña acceso directo desde o portal sen pasar polas demais dependencias do colexio. Podían ver a rúa e meterse coas rapazas que pasaban sen que ninguén os vixiase. Cando viron a Anne, avisárono.

    -Mira a francesiña do circo.

    El coñeceuna de casualidade. Unha tarde, a iso das seis, estaba sentado nun banco do xardín e advertiu que se achegaba unha rapaciña loira, de melenas longas, vestida cun pantalón curto. Con acento francés, preguntoulle onde podería atopar un médico. Acompañouna. Polo camiño ela díxolle que era trapecista do circo e que seu pai, un antigo xendarme, atopábase malo (pouca cousa: talvez unha mala dixestión), e que pedira que lle levasen un médico. El apenas falou. Ao chegaren á clínica indicoulle: “Aquí”. Ela deulle as grazas e invitouno a pasar pola taquilla, onde lle facilitaría un par de entradas para a función das oito.

    Foi. Antes de subir ao trapecio, a rapaza, vestida de pescadora, cantou. Na metade da canción dirixiuse á butaca que ocupaba el e botoulle o sedal da cana, mentres lle dicía entre os risos de todos: “Pica, pica, pececito”.

    Volvéronse atopar o día seguinte.

    Despois víronse todos os días. Pasaban as tardes no río. Deitábanse na area. Enterrábanse. Nadaban. Ela faláballe de Marsella, da súa infancia. El pechaba os ollos e imaxinaba aquela rúa fronte do porto, os barco que Anne despedía cun pano branco desde o faiado, a súa tía Françoise, Jules... ¿Como sería aquel Jules que lle dera o primeiro bico no portal?

    -Era loiro coma min. E moi apencado.

    -¿Lémbraste del?

    El tiña un sombreiro de palla sobre dos ollos para tornar o sol. Volveulle preguntar:

    -¿Lémbraste del?

    Sentiu os labios dela que se pousaban nos seus. Foi como un trallazo. Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón.

    Despois bicáronse. Bicáronse moitas veces. E ela apoiou a súa cabeza no peito del.

    Pronto correu a noticia de que se vían no río. Na casa rifáronlle. “¡O que me faltaba –dixera seu pai-, un fillo titiriteiro!”

    Pero seguíanse vendo ás agachadas.

    Hoxe os compañeiros de quinto desafiárono.

    -A que non es home de subila para aquí...

    Non o dubidou. Asomouse á ventá e chamouna:

    -¡Anne...!

    Subiu. Recibiuna no vestíbulo e metéronse no laboratorio. Pecharon a porta por dentro e taponaron o buraco da pechadura cun cacho de papel. Os de quinto armaban barullo fóra. El ensinoulle as bolboretas, as pedras, os lagartos e as cobras metidos en formol... Pediulle un alfinete e picouse un dedo. Amosoulle o sangue a través do microscopio.

    -¿Sabes unha cousa? –dixo ela.

    -¿Que?

    -Que nos imos mañá.

    Colleuna pola cintura e bicouna.

    E naquel momento chegou o director.

    Cando saia, será xa de noite e terase que ir para a casa sin vela, sen lle explicar nada, sen lle dicir o que ocorreu. E despois de cear dirá: “Quero ir ao circo”. E o se pai responderá: “Non”. Entón irá á cama. E pensará: “Os vellos non saben”. E os vellos (non tan vellos), no seu cuarto nin sequera se lembrarán del e da francesiña Anne. E el ha tardar en durmir, pero durmirá. ¿Durmirá?

    Mañá, ao se erguer, sentirase triste. Máis triste que ninguén. ¿E que será de Anne? Non a volverá ver. ¿Nunca máis? Nunca.

    Erguese moi cedo. Marchou correndo ao campo da feira. No sitio do circo só quedaba un redondel.

    ___________________________________________________________________________________________________________________________

    The circus girl

    He looked out of the window. He could see the big top rising among the oaks that surrounded the market place.

    He is grounded. When he goes out, the afternoon show will be over. And after dinner they won’t let him go out.

    Things happened due to a bet. Fifth grade studied in classroom II, which has direct access from the portal without entering the other school rooms. They had street views and they could tease  the girls who passed by without anybody’s supervision. When they saw Anne, they called for him.

    -Look at the little French girl from the circus.

    He had met her by chance. One afternoon, around six p.m, he was sitting on a bench of the garden and he realized that a little blonde girl, with long hair, dressed in short trousers, was approaching him. With French accent, she asked him where  she could find a doctor. He went with her. While they were walking she told him she was a trapeze acrobat from the circus. Her father, a former police officer, was feeling bad (not too much: maybe an indigestion), and he asked for a doctor. He hardly spoke a word. When they arrived to the clinic he showed: “Here”. She thanked him and invited him to go through the ticket booth, where he would be provided with two tickets for the show at eight pm.

    He went. Before she hung  on the trapeze, the girl, dressed as a fisherwoman, sang. At the middle of the song she walked to his seat and she hung the fishing line over him, while she said among everybody's laughs: “Bite, bite, little fish”.

    They met each other the next day.

    After that, they saw , they talked about Marseilles, about her childhood. He closed his eyes and imagined that street in front of the seaport, the ships that Anne waved goodbye with a white cloth from the attic, her aunt Françoise, Jules… What  would the Jules who gave her his first kiss on the entrance be like?

    -He was blonde like me. And really freckled.

    -Do you remember him?

    He had a straw hat over his eyes to avoid the sun. He asked her again:

    -Do you remember him?

    He felt her lips on his own. It was like a lash. A white happiness was born inside his heart.

    Then they kissed. They kissed so many times. And she lay her head on his chest.

    Soon the news  spread swiftly: they met each other by the river. At home, they told him off : “That’s just what I needed –said his father- a son acrobat!”

    But they saw each other secretly.

    Today his fellow mates of fifth grade challenge him.

    -You are not the man that can make her come up here…

    He didn’t hesitate. He pulled himself out of the window and called her:

    -¡Anne...!

    She came upstairs. He met her on the hall and they entered the laboratory. They locked the door from inside and they put a top on the lock with a piece of paper. The fifth grade students were making noise at the door. He showed her the butterflies, the stones, the lizards and the snakes preserved with fomaldehyde… He asked her for a pin and he stang his finger. He showed her the blood through the microscope.

    -Do you know what? –she said.

    -What?

    -We are leaving tomorrow.

    He grabbed her by her waist and kissed her.

    And at that very moment  the headmaster arrived.

    When he goes out, it will be dark and he will have to go home without seen her, without explaining her, without telling her what happened. And after dinner he will say: “I want to go to the circus”. And his father will answer: “No”. Then he will go to bed. And he will think: “Old people do not know”. And the old people (not so old), in their room would not even remember her and the little French Anne. And he will stay still, but he will sleep. Will he sleep?

    Tomorrow, when he wakes up, he would feel blue. Sadder than anyone else.  What would happen to Anne? Would he never see her again? Never again? Never ever.

    He woke up earlier. He ran to the market place. On the place of the circus just remained a circle.

    .............................................................

    A menina do circo


    Olhou pela janela. Via-se a carpa do circo que se levantava entre os carvalhos do feiral.

    Estás castigado. Quando ele sair, a sessão da tarde terá terminado. E depois do jantar não o deixarão ir.

    A coisa começou por causa de uma aposta. Os de quinto estudavam na sala de aula II, que tinha acesso direto a partir do portal sem passar pelas demais dependências do colégio. Podiam ver a rua e entrar com as garotas que passavam sem que ninguém os vigiasse. Quando viram a Anne, avisaram.

    Olha a francesinha do circo.

    Ele conheceu-a por acaso. Uma tarde, por volta das seis, estava sentado  num banco do jardim e advertiu que se aproximava uma menino loira, de melenas compridas, vestida com um calções. Com sotaque francês, perguntou onde poderia encontrar um médico. Acompanhou. Pelo caminho ela disse-lhe que era trapezista do circo e seu pai, um ex-guarda, estava doente (pouca coisa: talvez uma má digestão), e que tinha pedido que lhe levassem um médico. Ele quase não falou. Ao chegarem à clínica indicou: "Aqui". Ela agradeceu e convidou-o a passar pela bilheteria, onde lhe facilitaria um par de bilhetes para a sessão das oito.

    Foi. Antes de subir ao trapézio, a menina, vestida de pescadora, cantou. Na metade da canção dirigiu-se à cadeira que ocupava  e jogou o sedal da cana, enquanto lhe dizia entre risos de todos: "Pica, pica, pececito".

    Voltaram a encontrar-se no dia seguinte.

    Depois foram todos os dias. Passavam as tardes no rio. Deitábam-se na areia. Enterrábam-se. Nadava. Ela falava de Marselha, de sua infância. Ele fechava os olhos e imaginava aquela rua em frente da porta, os barco que Anne despedia com um pano branco do sótão, sua tia Françoise, Jules ... Como seria aquele Jules que lhe dera o primeiro beijo no portal?

    Era loiro como eu. E muito apencado.

    -Lembraste dele?

    Ele tinha um chapéu de palha sobre os olhos para tornar o sol. Voltou perguntar:

    -Lémbraste dele?

    Sentiu os lábios dela que pousavan nos seus. Foi como um trallazo. Uma alegria branca nacía-lhe dentro do coração.

    Depois bicarom-se. Bicaram-se muitas vezes. E ela apoiou a cabeça no peito dele.

    Logo correu a notícia de que se viam no rio. Em casa rifáro-lhe. "O que me faltava, disse seu pai, um filho titiriteiro!"

    Mas seguiam vendo de esconde-esconde.

    Hoje os companheiros de quinto desafiaram.

    -A que não é homem de carregado para cá ...

    Não hesitou. Assomou-se à janela e chamou:

    -¡Anne ...!

    Subiu. Recebeu-a no vestibulo e foram metidos em laboratório. Fecharam a porta por dentro e taparam o buraco da fechadura com um pedaço de papel. Os de quinto armavam barulho fora. Ele ensinou as borboletas, as pedras, os lagartos e as cobras metidos em formol ... Pediu um alfinete e picou-se um dedo. Mostrou o sangue através do microscópio.

    -Sabes uma coisa? disse ela.

    Que?

    Que vamos amanhã.

    Pegou pela cintura e beijou-a.

    E naquele momento chegou o diretor.

    Quando saia, será já de noite e terá que ir para a casa sem vê-la, sem lhe explicar nada, sem lhe dizer o que aconteceu. E depois do jantar dirá: "Eu quero ir para o circo". E o seu pai respondeu: "Não". Então vai para a cama. E pensar: "Os velhos não sabem". E os velhos (não tão velhos), no seu quarto nem sequer se lembrará dele e da francesiña Anne. E ele itarda em dormir, mas dormirá. Dormir?

    De manhã, ao levantar,-se sentiu triste. Mais triste do que ninguém. O que será de Anne? Não a voltará a ver. Nunca mais? Nunca.

    Levantou-se muito cedo. Marchou correndo para o campo da feira. No local do circo só ficava um circulo.